De Schrijfopdracht van Verbijsterend: Vertel me wie zij is... haar naam is Alene, dit is Zweeds voor alleen of verlaten, maar wie is ze echt?

Vandaag draag ik een masker.

Buitengesloten is hoe ik me voel, niemand die me begrijpt, niemand om mee te praten.

Ik trek me even terug in de oude schuur en sluit voorzichtig en zorgvuldig de deur. Niemand zal vermoeden dat ik hier ben, het is hier koud en vochtig, het ruikt muf alsof de deur in geen jaren is open geweest. Het is donker en stoffig, maar het deert me niet. Overal waar ik kijk zie ik de webben van de vele spinnen die zich hier verschuilen en ik ben geen fan van deze griezels, maar vandaag kan het me niet deren.

Het is een van de onaangenaamste plekken in de omgeving, maar vandaag wil ik hier zijn, weg van alles en iedereen, even schuilen met mijn eigen verdriet.

Uitgeput zak ik op de harde betonnen vloer, ik voel mijn lichaam trillen, mijn schouders schokken en mijn adem stokt. Mijn ogen vullen zich met tranen, die zich een weg banen over mijn wangen, ik laat ze gaan....
Langzaam word ik weer mezelf, ik voel mijn emoties en probeer het los te laten.
Heel even heb ik nog, dan zal ik weer terug gaan. Terug naar mijn huis, mijn gezin een alles wat me zo dierbaar is. Maar nu...,nu ben ik niet sterk genoeg, ik wil niet dat ze me zo zien.

Ik haal diep adem en kom tot rust, de tranen drogen op en het rillen wordt minder. Ik neem mijn zakdoek en droog mijn gezicht, veeg vluchtig met mijn handen door mijn haar. Zie ik er weer een beetje toonbaar uit? Ik probeer een grimas, het stelt een glimlach voor, maar dat lijkt nog niet echt.

Nog even heb ik nodig, ik denk aan hoe de dag begon. Vanmorgen was ik vrolijk opgestaan, maar dat was van korte duur. Al bij mijn eerste kopje koffie was de stemming om gedraaid, ik zag het plaatselijk krantje, met daarin de aankondiging van het jaarlijks evenement. Mijn hart sloeg over, was dat vandaag alweer. Negentien jaar geleden was het nu, nou ja niet helemaal, want het evenement was vroeg dit jaar. Ik wist wat me te doen stond vandaa

Vandaag draag ik een masker, tranen branden in mijn ogen, maar mijn gezicht lacht.

Wat zou ik graag weg kruipen in een heel klein donker hoekje, waar niemand mij kon zien, niemand mij kon horen, helemaal afgesloten van de buitenwereld. Ik zou willen huilen, willen schreeuwen, me compleet laten gaan.

Maar ik kijk strak voor me uit, concentreer me op een lach, een gesprek. Ik doe mijn werk, alsof vandaag een dag als alle anderen is. Niemand merkt....., niemand mag merken, hoezeer ik vandaag uit mijn doen ben.

Dit toneelspel voer ik al 19 jaar uitzonderlijk goed, niemand doorziet de façade die zich hier afspeelt. Hoewel mijn omgeving mijn verborgen drama wel kent.

Ik wil ze laten geloven, dat het voorbij is, achter me gelaten in een grijs verleden. Ik wil niet opnieuw het verhaal oprakelen, het is te pijnlijk voor iedereen. Ik wil mijn liefste beschermen tegen mijn verdriet, hun verdriet, de pijn en herinnering . Dat gaat me lukken, ook dit jaar weer....

Dan hoor ik de toeters, onmiskenbaar hard, sirenes en gejoel.............het gaat fout, weg moet ik hier...weg....weg van wie me lief zijn.....de schuur, een toevluchtsoord...

Vandaag houd ik iets verborgen, is mijn lach slechts uiterlijke schijn. Morgen zal ik verder gaan, mijn dagelijkse leven weer oppakken, zonder masker, met een echte lach. Maar vandaag, vandaag kan ik het niet.

Welke foto heb ik gekozen?

De foto die ik gekozen heb is jullie natuurlijk allang duidelijk, maar waarom?

Er ontsprong me spontaan een verhaal, toen ik deze foto nog eens bekeek. ik noem de personage: Alene , dit is Zweeds voor alleen of verlaten. Dat is het gevoel dat ik bij deze foto kreeg of is het mijn gevoel?  Het gevoel van vandaag?