In mijn eentje maak ik een wandeltocht van twee dagen over de mooie heidevelden. Ik denk heerlijk te gaan genieten van de natuur en te zoeken naar bijzondere vogels, wanneer ik een lijk vind...

Het levenloze lichaam van de jonge vrouw lag in een rare houding. Elk bot in haar ranke lichaam leek te zijn gebroken. Verder waren er op het eerste gezicht geen sporen in de wijde omgeving te zien. Het landschap leek verstard door deze aangrijpende aanblik. Wie kon een dergelijke moord op zijn geweten hebben.
Een opkomende misselijkheid maakte zich van me meester, ik wendde mijn blik af en besloot eerst maar de politie te bellen. Mijn benen voelde als pudding en ik was genoodzaakt te gaan zitten, hoewel ik even daarvoor mij nog zo vrolijk en sterk had gevoeld.

Hoe het begon.

Vanmorgen had ik mezelf zo flink gevonden, helemaal alleen had ik deze reis aanvaard. Ik de huismus, iedereen had verbaasd gereageerd, jij, alleen op reis? Na deze eerste overnachting voelde ik me al een avonturier, ik zou een prachtige ervaring rijker worden.
De vriendelijke vrouw in het gasthuis keek me onderzoekend aan, maar ik lachte zelfverzekerd. Ik nam een stevig ontbijt en haalde mijn kaart tevoorschijn. Thuis had ik de omgeving al nauwkeurig bestudeerd, er waren hier mooie uitgestrekte velden. Ik zou de hele dag onderweg zijn, een groot heideveld oversteken om bij mijn volgende slaapplaats uit te komen. Er leefde hier in het afgelegen gebied prachtige vogels, waarvan ik er natuurlijk onderweg enkele hoopte te spotten.
Ik maakte een stevige lunch voor onderweg en checkte voor de laatste keer of ik alles bij me had, daarna nam ik afscheid en vertrok.

Ik liep het kleine boerendorpje uit en nam het pad dat naar het bos leidde. Op de achtergrond hoorde ik nog wat stemmen van spelende kinderen en af en toe een ronkende tractor, maar al spoedig verstomde elk geluid, ik was alleen met de natuur. Wat een heerlijk bevrijdend gevoel. Wanneer ik even stil stond en goed luisterde hoorde ik in de verte al de beek stromen, waarlangs ik een groot deel van de weg zou afleggen. Af en toe hield ik halt om de omgeving af te speuren en te genieten van het moment. Hoewel ik verschillende vogels hoorde, was het moeilijk zoeken tussen het dikke bladerdek. Ik hoopte even verderop, waar het bos over ging in een heideveld, met maar enkele struiken en bomen, meer geluk te hebben.

Afbeelding: Lullula arborea (Ján Svetlík)

Het werd al middag, toen ik de heide bereikte, over het veld lag een intens paarse gloed. Ik begon stevige trek te krijgen dus ik zocht een mooie plek om even te zitten. Ik pakte mijn lunchpakket en begon aan een gezonde bruine boterham met kaas. Plotseling hoorde ik iets ritselen tussen de struiken een paar meter bij me vandaan, ik pakte mijn kijker en tuurde naar de struik. Opeens was hij daar een prachtige boomleeuwerik, ik had geluk. Hoewel zijn naam anders doet vermoeden, maakt de vogel zijn nest meestal op de grond. Ik genoot, bleef heel stil zitten om hem mijn aanwezigheid niet te laten bemerken. De tijd ging snel en nu moest ik toch echt weer verder gaan, wilde ik voor het donker mijn volgende slaapplaats bereiken.

Het werd al middag, toen ik de heide bereikte, over het veld lag een intens paarse gloed. Ik begon stevige trek te krijgen dus ik zocht een mooie plek om even te zitten. Ik pakte mijn lunchpakket en begon aan een gezonde bruine boterham met kaas. Plotseling hoorde ik iets ritselen tussen de struiken een paar meter bij me vandaan, ik pakte mijn kijker en tuurde naar de struik. Opeens was hij daar een prachtige boomleeuwerik, ik had geluk. Hoewel zijn naam anders doet vermoeden, maakt de vogel zijn nest meestal op de grond. Ik genoot, bleef heel stil zitten om hem mijn aanwezigheid niet te laten bemerken. De tijd ging snel en nu moest ik toch echt weer verder gaan, wilde ik voor het donker mijn volgende slaapplaats bereiken.

Ik moet verder.

Ik stapte stevig door, ik kon nu tot aan de horizon kijken over het uitgestrekte veld. Alleen een ietwat verwilderd pad slingerde zich tussen de heide door en heel, heel in de verte zag ik iets wat op een klein huisje leek. Zou dat het gasthuis zijn, waar ik naar onderweg was?

Dan trekt iets mijn aandacht, in een glimp zie ik iets roods liggen ongeveer 5 meter vanaf het pad. Ik twijfel of ik zal gaan kijken, als vogelliefhebber weet ik dat er nesten op de grond kunnen zijn. Ik wil die niet verstoren door van het pad af te gaan, maar mijn nieuwsgierigheid wint. Voorzichtig baan ik mij een weg door de heidestruiken, tot.....

Tot ik zie dat het een jonge vrouw is, haar lichaam ligt in een rare houding, ze beweegt niet. Met kloppend hart loop ik dichterbij, het lijkt alsof de natuur haar adem inhoud. Geen zuchtje wind, geen vogel fluit. Het lichaam voelt koud en levenloos aan, ze kan hier al dagen gelegen hebben. Ik kijk rond, niemand in de buurt, ik voel het bloed uit mijn hoofd trekken, duizelig, misselijk en slap zoek ik steun tegen een boom. Wat moet ik doen? Wie kan een dergelijk moord op zijn geweten hebben? Is hij nog in de buurt?

Ik tril als een rietje als ik zoek naar mijn telefoon, ik moet iemand waarschuwen. Ik toets het nummer voor noodgevallen 112 en wacht tot er verbinding is. Ik hoor een vriendelijk stem aan de andere kant van de lijn, dan breekt me de spanning op en begin ik te snikken. De stem maant me tot kalmte en vraagt wat er aan de hand is. Ik herpak me, vertel in horten en stoten van de dode jonge vrouw.
Waar ik me bevind wil de stem weten, ik vertel haar van mijn wandeltocht over het uitgestrekte heideveld, het vertrek en eindpunt. Dan bedenk ik me dat ik met mijn GPS de coördinaten van mijn locatie kan opzoeken. Ik verzoek haar even te wachten om dit op te zoeken. Er wordt meteen politie mijn kant opgestuurd, maar ik moet op deze plek blijven wachten, de stem probeert me kalmte in te praten. Ik mag niet te veel rond lopen, om sporen zo goed mogelijk te bewaren. Niets meer aanraken...

Ik tril als een rietje als ik zoek naar mijn telefoon, ik moet iemand waarschuwen. Ik toets het nummer voor noodgevallen 112 en wacht tot er verbinding is. Ik hoor een vriendelijk stem aan de andere kant van de lijn, dan breekt me de spanning op en begin ik te snikken. De stem maant me tot kalmte en vraagt wat er aan de hand is. Ik herpak me, vertel in horten en stoten van de dode jonge vrouw.
Waar ik me bevind wil de stem weten, ik vertel haar van mijn wandeltocht over het uitgestrekte heideveld, het vertrek en eindpunt. Dan bedenk ik me dat ik met mijn GPS de coördinaten van mijn locatie kan opzoeken. Ik verzoek haar even te wachten om dit op te zoeken. Er wordt meteen politie mijn kant opgestuurd, maar ik moet op deze plek blijven wachten, de stem probeert me kalmte in te praten. Ik mag niet te veel rond lopen, om sporen zo goed mogelijk te bewaren. Niets meer aanraken...

Onderweg bedenk ik me, dat niemand het zal geloven. Moeder gaat ook een keer op stap en vind een lijk. Ik sta er niet te lang bij stil, want is het belangrijk?  Ik zie voor me hoe straks de agenten aan ouders moeten gaan vertellen, dat hun dochter is overleden. Ik bedenk hoe de vrouw aan haar einde is gekomen, wie, waarom... Allemaal vragen spoken door mijn hoofd, ik zal er voorlopig geen antwoord op krijgen.

Dan opeens schreeuwt de agente: “Je moet opstaan”, ik reageer niet meteen, heb geen idee dat ze het tegen mij heeft. Ze pakt me bij de schouder en schudt me door elkaar, wakker worden.......