Een dag uit het leven van.

Geïnspireerd door de schrijfopdracht van Verbijsterend: Kruip eens in de huid van een voorwerp. Nooit eerder waagde ik me aan dergelijke opdracht, maar het is vakantie, dus wat let me om eens heerlijk te gaan fantaseren. Er flitsen allerlei ideeën door mijn hoofd en een uitgangspunt: Het voorwerp is snel gekozen, maar dan ontstaat er iets, zijn het de achtergrond geluiden, die dit gevoel hebben getriggerd.

roos

Een dag uit het leven van…….

Het is nog vroeg in ochtend, zelfs nog een beetje schemerig. Ik wacht rustig af wat de dag me brengen gaat. Tevreden lig ik op het zachte donkerblauw fluweel, terwijl de eerste vogels beginnen met hun ochtend begroeting. Het mooie gezang van de merel, het kwetteren van de mussen en in de verte koert een duif, ik voel me vrolijk en geniet. Het raam staat op een kier en de gordijnen waaien lichtjes op, de wind voert de fijne zoete geur van rozen mee. De eerste zonnestralen maken een vrolijke, felle streep op de muur. Ik voel me prachtig, terwijl ik glans in het morgenlicht.

roos

Op de andere kamer hoor ik gestommel, ook mijn baas is kennelijk wakker. Ik heb er zin in, waar zullen we heen gaan, welk avontuur staat ons weer te wachten. Ze komt binnen in het kantoor en neemt me liefdevol op, met mijn metalen clipje, wordt ik bevestigd aan het zakje op de blouse.
Nadat we eerst nog even een bezoekje hebben gebracht aan de keuken, waar werd ontbeten en we een boodschappen lijstje hebben gemaakt, gaan we naar buiten. We nemen plaats aan de oude houten tafel op het terras, het is er stil. We horen alleen de wind ruisen door de takken van de grote wilgenboom en in de verte het geluid van kabbelend water.

Een groot leeg vel ligt voor ons, behoedzaam wordt ik in de hand genomen en de eerste sierlijke krul ontstaat. We beginnen samen aan een opdracht, het vordert goed….. tot plotseling de vloeiende beweging wordt gestaakt. De hand verstart…….op de achtergrond heel zacht, mijlen ver weg het geluid van sirenes. Het lijkt of de tijd plotseling stil staat…..

Dan even plotseling als we stopten, beginnen we aan een nieuwe woordenstroom. Het papier waarover ik me voortbeweeg, voelt nat en heeft een zachte zilte smaak. Ik laat mijn inkt vloeien en met snelle, soms haperende bewegingen wordt een gevoel, voor eeuwig vast gelegd.

 

Die dag.

De zon schijnt, een prachtige dag
Maar donkere wolken pakken zich samen

Een bericht, uit is het licht
Pijn, angst, verdriet, zo heftig, verdraag het niet

Maar voor jou, ga ik door het vuur
Ik zal vechten….ieder uur

Mijn gevoel, opzij geschoven
Jij hebt me nodig, zwakheid, nu niet te veroorloven

Ik ga er voor, trek je erdoor
Pas later…….. veel later

Zal ik beseffen, wat ik zelf nu voel
Dan komen de tranen….wat was het doel?

traan

Ik kijk naar boven en zie haar gezicht, de ogen met tranen gevuld en ik weet waar de zoute smaak uit voort kwam.
Er vormt zich een grote dikke blauwe traan aan mijn punt, ik probeer hem uit alle macht vast te houden, maar er vloeit een grote vlek op het papier. Liefdevol wordt ik door mijn baas opgenomen en mijn punt word met zacht vloeipapier, nauwkeurig afgedroogd.

Opnieuw kijk ik omhoog en zie haar gezicht veranderen, de hand klemt nu krachtig om mij heen. Van vloeiende sierlijke krullen is geen sprake meer, de bewegingen zijn kort en bibberend. Haperend, alsof elk moment ons laatste kan zijn, maken we een nieuw gedicht.

vulpen

Angst

Een angst is ontstaan, om door het leven te gaan
Het doet te veel pijn, ik voel me zo klein

Met heel mijn verstand, wil ik er boven staan
Ik heb het niet in de hand, mijn lijf kan het niet aan

Dus moet ik volgen, heel gedwee
Mijn verzet staken, mijn rust bewaken

Mijn wereld wordt kleiner, mijn huis is mijn thuis
Daar gaat het iets fijner, daar draag ik mijn kruis.

Naar buiten is moeilijk, ik voel me niet goed.
Ik zou willen vertellen, wat dat met me doet.

Ik zou willen schreeuwen, zingen of fluisteren,
Zodat ik dan eindelijk, naar mijn verstand kon luisteren.

Hoe ik me voel, dat is vaak verschillend
soms tril ik op mijn benen, mijn lichaam rillend

soms wordt ik benauwd, breekt het zweet me uit
soms met touwtjes gebonden, ik kom niet vooruit.

Soms zie ik een zonnestraaltje, maar ik kan het niet pakken
Ik voel mezelf diep in het moeras wegzakken.

Soms vieren de teugels. gaat het even goed,
dan krijg ik vleugels, krijg ik nieuwe moed.

angst

De verstikkende greep wordt langzaam losser, er volgt een diepe zucht. We staan op en lopen terug naar het kantoor, het schrijfblok wordt op het bureau gelegd en ik wordt met een zachte doek, weer glanzend schoon gewreven en beland weer op mijn vaste plaats in de mooie pennenbak.

vulpen

Afbeeldingen zijn rechtenvrij via pixabay , publicdomainpictures en uit eigen portfolio MereltjeFotografie ©

#schrijfopdracht #pen #gedicht #verdriet #angst

(Dit blog plaatste ik eerder tijdelijk  op  Tallsay met behoud van auteursrecht mrt 2017.)